Τα παιδιά και η μάθηση ανα τον κόσμο

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς είναι η εκπαίδευση, σε άλλες χώρες..; πόσες ευκαιρίες μόρφωσης έχουν τα παιδάκια στην Κένυα ή ποιες μεθόδοι χρησιμοποιούνται στο Αφγανιστάν ή την Μεγάλη Βρετανία;

Σε κάποιες χώρες τα παιδιά κάθονται σε πάρκα και σε κάποια άλλα σε χωράφια χρησιμοποιόντας ένα μαυροπίνακα και σε άλλες χώρες δεν χρησιμοποιούνται κάν μολύβια αλλά τάπλετς και ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

Στην Μεγάλη Βρετανία, οι περισσότεροι μαθητές πηγαίνουν στο σχολείο με στολή. Αυτό θεωρείται ότι τους βοηθά περισσότερο να επικεντρωθούν στη μάθηση. Σε αντίθεση με τις αναπτυσσόμενες χώρες, εκεί οι οικογένειες που δεν μπορούν να πληρώσουν τις στολές μπορούν και πάλι να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, καθώς υπάρχει δημόσια δαπάνη για να καλυφθεί αυτό το πρόβλημα

Οι μαθητές σε κάποια σχολεία στη Γερμανία δεν χρησιμοποιούν ποτέ μολύβια και τετράδια, αλλά netbook και smartboard. Στόχος είναι να ενισχυθεί η κατανόηση και χρήση των ψηφιακών μέσων.

Η Νότια Κορέα πάλι βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στα ψηφιακά μέσα στην εκπαίδευση. Σε κάθε τάξη υπάρχουν δεκάδες υπολογιστές και η κυβέρνηση έχει ως στόχο σταδιακά να εξαφανίσει τα βιβλία από τις τάξεις και να τα αντικαταστήσει με ηλεκτρονικά. Στις φτωχότερες μάλιστα χώρες η κυβέρνηση χορηγεί δωρεάν τάμπλετ.

Στην Γκάνα πάλι μία τάξη αποτελείται απλά από έναν πίνακα και πάγκους για τους μαθητές. Η χώρα έχει χαμηλό ποσοστό αναλφαβητισμού, καθώς τα έξι πρώτα χρόνια του σχολείου είναι δωρεάν. Επίσημα, οι μαθητές πρέπει να πάνε στο σχολείο για εννιά χρόνια, αλλά τα περισσότερα παιδιά στο ύπαιθρο συχνά δεν μπορούν να μιλήσουν την επίσημη γλώσσα διδασκαλίας, τα αγγλικά.

Στην Κένυα, όλα τα παιδιά μπορούν να πάνε στο σχολείο δωρεάν για 8 χρόνια. Τα περισσότερα όμως σταματούν νωρίτερα. Οι απαιτούμενες σχολικές στολές, τα παπούτσια, τα βιβλία, τα τετράδια και τα μολύβια είναι πράγματα που δεν μπορούν να αγοράσουν οι γονείς. Οι δημόσιες σχολικές τάξεις έχουν φτωχό εξοπλισμό και ξεχειλίζουν από μαθητές. Οι οικογένειες που μπορούν, στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία.

Οταν δεν υπάρχουν σχολεία, απαιτούνται αυτοσχεδιασμοί. Οπως στο Πακιστάν, όπου τα παιδιά παρακολουθούν μαθήματα σε πάρκα. Η χώρα έχει μειώσει τον προϋπολογισμό της για την Παιδεία και ξοδεύει περισσότερα σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς.

Στο Αφγανιστάν, σημαντικά τμήματα του πληθυσμού μεγάλωσαν χωρίς πρόσβαση στην εκπαίδευση, εξαιτίας του εμφυλίου και του καθεστώτος των Ταλιμπάν. Μόλις μία στις τέσσερις γυναίκες μπορεί να διαβάσει ή να γράψει, ενώ το 52% των ανδρών έχει αυτή την ικανότητα. Στη χώρα υπάρχει έλλειψη σχολείων, εκπαιδευτικών και εκπαιδευτικού υλικού.

Μαθητές στις αγροτικές περιοχές της Βραζιλίας πηγαίνουν συνήθως σε υποτυπώδη σχολεία.

Στο Νότιο Σουδάν, τέλος, μόλις το 16% των γυναικών ξέρουν ανάγνωση και γραφή. Η εκπαίδευση των κοριτσιών αποτελεί ένα μεγάλο στόχο για τους οργανισμούς βοήθειας από το εξωτερικό. Στα λίγα σχολεία της χώρας, δεν υπάρχουν καρέκλες και θρανία, ενώ βιβλία υπάρχουν μόνο στα μισά.