Εδώ και αρκετό καιρό, υπάρχουν διάφορες μαρτυρίες για μια σειρά από προβλήματα υγείας που σχετίζονται με την έκθεση στα ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Αυτά τα προβλήματα έχουν ονομαστεί αλλεργία στο W-Fi.
Η ηλεκτρομαγνητική υπερευαισθησία (EHS) χαρακτηρίζεται από μια ποικιλία μη-ειδικών συμπτωμάτων, που διαφέρουν από άτομο σε άτομο.
Τα συμπτώματα είναι σίγουρα πραγματικά και μπορεί να διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό ως προς την σοβαρότητά τους. Όποια και αν είναι η αιτία, η EHS μπορεί να είναι ένα σοβαρό πρόβλημα στην καθημερινότητα του ασθενούς.
Η EHS δεν έχει σαφή διαγνωστικά κριτήρια και δεν υπάρχει επιστημονική βάση για να συνδέσει τα συμπτώματα αυτά με την έκθεση σε ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Επίσης, η EHS δεν είναι μια ιατρική διάγνωση, ούτε είναι σαφές ότι αποτελεί ένα ενιαίο ιατρικό πρόβλημα.
Τι να κάνουν οι γιατροί, σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ.
Η θεραπεία των προσβεβλημένων ατόμων θα πρέπει να επικεντρωθεί στα συμπτώματα υγείας και την κλινική τους εικόνα και όχι στο τι θεωρεί ο ίδιος ο ασθενής ως ανάγκη για τη μείωση, ή την εξάλειψη των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων στο χώρο εργασίας του ή στο σπίτι του. Αυτό απαιτεί:
Ιατρική αξιολόγηση για τον εντοπισμό και την αντιμετώπιση τυχόν ειδικών καταστάσεων που μπορεί να ευθύνονται για τα συμπτώματα
Ψυχολογική αξιολόγηση για τον εντοπισμό εναλλακτικών ψυχιατρικών/ψυχολογικών καταστάσεων που μπορεί να ευθύνονται για τα συμπτώματα αυτά
Αξιολόγηση στον χώρο εργασίας και στο σπίτι για τους πιθανούς παράγοντες που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στα συμπτώματα. Αυτοί οι παράγοντες θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν την ρύπανση του αέρα στον χώρο, τον υπερβολικό θόρυβο, τον κακό φωτισμό (π.χ. φως που τρεμοπαίζει) ή άλλους εργονομικούς παράγοντες. Η μείωση του στρες και άλλες βελτιώσεις στις συνθήκες εργασίας μπορεί να είναι ενδεδειγμένα.
Για τα άτομα με μακράς διαρκείας συμπτώματα και σοβαρά μειονεκτήματα από την “αλλεργία στο W-Fi”, η θεραπεία θα πρέπει να επικεντρώνεται κατά κύριο λόγο στην μείωση των συμπτωμάτων και των λειτουργικών προβλημάτων στην καθημερινότητα του ατόμου. Αυτό πρέπει να γίνει σε στενή συνεργασία με ειδικό γιατρό (για την αντιμετώπιση των ιατρικών και ψυχολογικών πτυχών των συμπτωμάτων) και ενός ειδικού σε θέματα περιβαλλοντικής υγείας (για τον εντοπισμό και, εάν είναι απαραίτητο, την μείωση εκείνων των παραγόντων στο περιβάλλον του ασθενούς, που είναι γνωστό ότι έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία του).