Προηγήθηκαν συμπτώματα, όπως έντονη αιμορραγία και μώλωπες στο σώμα...και μέσα σε μερικές ώρες στις 13 Ιουνίου 2014, η διάγνωση έφερε τον τίτλο της Λευχαιμίας.
"Ακολούθησαν υποχρεωτικά οι ζόρικες χημειοθεραπείες, ζαλάδες, πόνοι στα κόκαλα, εμετοί, πυρετοί, απώλεια μαλλιών, βάρους, τα πάντα. Ένα χρόνο πλήρως αλλοιωμένη. Ήταν δύσκολα στην αρχή. Θέλει πολλή υπομονή, δύναμη και προσπάθεια.
Γιατί δύναμη σημαίνει να αποδέχεσαι πρώτα την αδυναμία να μην είσαι δυνατή.
Ήμουν όμως τυχερή, γιατί χάρη στη στήριξη των γονιών μου, των φίλων μου, των εργοδοτών μου (οι οποίοι δεν με απέκλεισαν από τον εργασιακό στίβο) των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού του αιματολογικού τμήματος πίστεψα στις δυνάμεις μου!
Γιατί στη δύσκολη αυτή μάχη, υπάρχουν και άλλοι που χάνουν. Εγώ τα κατάφερα!" είναι τα λόγια της Άντρης Προδρόμου, της νεαρής συμβούλου του Δήμου Έγκωμης.
Για έξι ολόκληρους μήνες κλεισμένη σε ένα δωμάτιο απομονωμένη από τον έξω κόσμο, κατά την διάρκεια της χημειοθεραπείας, με αφόρητους πόνους, απώλεια βάρους, απώλεια μαλλιών, κακή ψυχολογική κατάσταση.
Η θέληση της για ζωή και τα λόγια των γιατρών της ότι το είδος της λευχαιμίας, μπορούσε να θεραπευτεί ήταν αυτά που συνέθεσαν την ψυχολογία της νεαρής Άντρης μετά το πρώτο σοκ που υπέστη από την διάγνωση.
+6
Το HealthNews, συνομίλησε με την Άντρη και σας παρουσιάζει μια μαχήτρια στον στίβο της ζωής, παράδειγμα προς μίμηση για όσους ακόμα να πάρουν την απόφαση να ξεκινήσουν να δοκιμάζουν την πίστη, την θέληση και τα όρια τους.
Τί ήταν ο καρκίνος για σένα πριν την μάχη σου με αυτόν και τι είναι σήμερα μετά που τον νίκησες;
Γνώρισα τον καρκίνο μέσα από συγγενείς και φίλους που βίωναν ο καθένας το δικό του Γολγοθά.
Η πρώτη μου επαφή ήταν όταν ήμουν ακόμα μαθήτρια δημοτικού και είχε αρρωστήσει μια οικογενειακή μας φίλη ,είχε ένα σοβαρό ατύχημα και νοσηλευόταν στον διπλανό θάλαμο από τον ογκολογικό θάλαμο του Μακάριου νοσοκομείου.
Όταν έβλεπα από μακριά αυτά τα μικρά πλασματάκια να περπατάνε με τα μηχανήματα και να φοράνε μασκούλες διερωτήθηκα τι είναι αυτή η ασθένεια και από πού προερχόταν.
Κανείς όμως δεν μπορούσε να μου δώσει απάντηση. Θυμάμαι είχα νιώσει θλίψη και θυμό ταυτοχρόνως γιατί ένα μικρό παιδάκι να βασανίζεται .
Ακολούθως αρρώστησε και πέθανε η γιαγιούλα μου από Λευχαιμία όταν ήμουν ακόμα μαθήτρια του Δημοτικού. Εκ των υστέρων εντάχθηκα στον ΠΑΣΥΚΑΦ και άρχισα να μαθαίνω και αν γνωρίζω άτομα που είτε πέρασαν είτε περνούσαν από κάποιο είδους καρκίνο.
Ακολούθως Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014-διαγνώστηκα και εγώ με Οξεία Προμυελοκυτταρική λευχιαμία.(AML) 3o στάδιο,
Προηγήθηκαν συμπτώματα, όπως έντονη αιμορραγία και μώλωπες στο σώμα. Έπειτα ακολούθησαν υποχρεωτικά οι ζόρικες χημειοθεραπείες, (4 κύκλοι ενδοφλέβιες χημειοθεραπείες και μετέπειτα 22 χάπια την ημέρα ) ζαλάδες, πόνοι στα κόκαλα, εμετοί, πυρετοί, απώλεια μαλλιών, βάρους, τα πάντα .
Χρειάστηκα και αρκετές φορές μετάγγιση αίματος, αιμοπετάλια. Ένα χρόνο πλήρως αλλοιωμένη. Αλλά άντεξα γιατί ήθελα να ζήσω.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα λόγια του γιατρού ‘Αντρη θα περάσουμε κάποιους δύσκολους μήνες, έχεις διαγνωστεί με Οξεία Προμυελοκυτταρική λευχιαμία.(AML) 3o στάδιο, είσαι τυχερή γιατί προλάβαμε τα χειρότερα.
Θέλω ότι νιώθεις να με ρωτάς και όταν πονάς και ότι νιώθεις να μου το λες .Και ξεκίνησαν από το ίδιο κιόλας απόγευμα οι χημειοθεραπείες. Χειρότερος εφιάλτης μου ,ποτέ κόκκινο, πότε πορτοκαλί και πότε μπλε υγρό στις φλέβες μου που ακόμη και σήμερα όταν μου παίρνουν αίμα, η εικόνα μου θυμίζει το τότε.
Ακολούθως με παίρνανε φίλοι, γνωστοί και τους έλεγα, είμαι νοσοκομείο, δεν μπορείτε να με επισκεφθείτε γιατί διαγνώστηκα με λευχαιμία και πρέπει να είμαι σε απομόνωση αλλά θα μιλάμε και θα σας ενημερώνω πως πάω γιατί εγώ θα νικήσω την λευχαιμία!
Σήμερα νιώθω ευλογημένη και τυχερή για τα όσα είχα και έχω μέχρι σήμερα. Πλέον επισκέπτομαι κάθε μήνα το αιματολογικό τμήμα ,κάνω τις απαραίτητες αιματολογικές εξετάσεις και επιστρέφω στο γραφείο μου.
Οι 6 μήνες μακριά από όλους στο δωμάτιο της απομόνωσης κατά την διάρκεια της διαδικασίας της χημειοθεραπείας, υπάρχει κάτι για το οποίο αναθεώρησες;
Πολλές φορές η αρρώστια μπορεί να είναι ευλογία. Σου δίνει ένα χαστούκι που σε κάνει να εκτιμάς τα πράγματα διαφορετικά. Η ζωή είναι μια ευκαιρία που πρέπει να εκμεταλλευτείς!
Να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν, που σε γεμίζουν χαρά και αγάπη. Δεν με νοιάζει πλέον τι λένε για μένα, αρκεί να πιστέψω στις δικές μου δυνάμεις και εάν πιστέψω πως έτσι πρέπει να γίνει, έτσι θα γίνει.
Η δοκιμασία αυτή με έκανε να αντιληφθώ ότι δεν πρέπει να ασχολούμαι με βλακείες, αλλά πρέπει να πάρω πιο σοβαρά τη ζωή, και η ζωή είναι γεμάτη από μικρές στιγμές τις οποίες όλοι μας πρέπει να απολαμβάνουμε
Ήταν η αφορμή για να ξυπνήσω και να αποφασίσω ν’ αναζητήσω την ουσία. Κάποιες στιγμές νιώθω ότι είμαι φυλακισμένη στο σώμα μου, επειδή θέλω να κάνω τόσα πολλά πράγματα την ίδια ώρα και δεν μπορώ.
Βίωσες την προκατάληψη; Ένιωσες δηλαδή ότι «στιγματίστηκες» είτε στον επαγγελματικό ή το κοινωνικό περίγυρο;
Σε καμία περίπτωση δεν ένιωσα ποτέ στιγματισμένη. Ένιωσα άβολα και έκλαψα όταν αντίκρισα τον Ιούλιο για πρώτη φορά τον εαυτό μου στον καθρέφτη, που πήγα για 5 μέρες σπίτι μου μετά το 1ο κύκλο χημειοθεραπειών ,γιατί είχα χάσει 10 κιλά (λόγω των χημειοθεραπειών) και ήμουνα και φαλακρή.
Εκεί ειλικρινά φοβήθηκα .Ήταν δύσκολα στην αρχή. Θέλει πολλή υπομονή, δύναμη και προσπάθεια να αποδεχτείς τον ίδιο τον εαυτό σου. Γιατί δύναμη σημαίνει να αποδέχεσαι πρώτα την αδυναμία να μην είσαι δυνατή.
Ήμουν όμως τυχερή, γιατί χάρη στη στήριξη των γονιών μου, του αδερφού μου,των φίλων μου, των εργοδοτών μου (οι οποίοι δεν με απέκλεισαν από τον εργασιακό στίβο) αλλά αντιθέτως ήταν εκεί από την πρώτη ώρα διάγνωσης μου και το ενδιαφέρον τους δεν σταμάτησε ούτε λεπτό.
Θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στο νοσηλευτικό προσωπικό, και στους γιατρούς της αιματολογικής κλινικής του γενικού νοσοκομείου Λευκωσίας που παρέχει καθημερινά φροντίδα σε κάθε ασθενή με μεγάλη προθυμία και πραγματικό ενδιαφέρον για τον καθένα ξεχωριστά.
Με αγκάλιασαν και στην συνέχεια έγινα φίλη με όλους τους.
Χαιρόμουν πραγματικά που είχα τέτοιους ανθρώπους να με φροντίζουν.
Φυσικά το μεγαλύτερο ευχαριστώ ανήκει στους γονείς μου, οι οποίοι ποτέ δεν λύγισαν μπροστά μου, αντιθέτως με τα λόγια και τις πράξεις τους μου έδειχναν ότι ήταν δίπλα μου και πονούσαν και αυτοί μαζί μου και δεν τα έβαζαν κάτω. Ακολούθησαν κατά γράμμα τις οδηγίες των γιατρών και με φρόντιζαν με κάθε λεπτομέρεια να μην μου λείψει τίποτα.
+6
Αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν έχω παράπονο.
Υπάρχουν ειδικά κάποια άτομα που μου στάθηκαν πολύ και με την δική τους αγάπη και στήριξη με βοήθησαν και αυτοί να μην τα βάζω κάτι και να θέλω να θεραπευτώ και να εκπληρώσω και εγώ τα δικά μου όνειρα.
Κατά την διάρκεια της αρρώστιας μου γνώρισα και αρκετά άτομα με τα οποία δέθηκα και έχουμε γίνει φίλοι.
Είμαι πολύ κοινωνική και αυθόρμητη σαν άτομο και αυτό μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν πολλοί
Σίγουρα ο καθένας αντιμετωπίζει αυτό που μπορεί να συμβεί είτε στον ίδιο είτε σε ένα φίλο του με διαφορετικό τρόπο. Για αυτό δεν θα κρίνω κανένα για το πώς αντιμετώπισε την δική μου ασθένεια.
+6
Συνομιλώντας κάποιος μαζί σου διαπιστώνει πόσο αισιόδοξη γυναίκα είσαι... αντιμετώπιζες πάντα με θετικό μάτι τις δυσκολίες ή το απέκτησες αυτό μέσα από την δική σου εμπειρία – μάχη με την λευχαιμία;
Η αλήθεια δεν ήμουν πάντα τόσο δυνατή και αισιόδοξη, ακόμα και τώρα υπάρχουν στιγμές που για κάποια θέματα λυγίζω και δε σκέφτομαι την θετική τους πλευρά. Όμως έμαθα μέσα από την περιπέτεια μου που πέρασα και νιώθω την υποχρέωση να πω σε όλους ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ πιστεύω ότι όλα μπορούν να ξεπεραστούν με χαλύβδινη θέληση και θετική σκέψη.
Εάν παρόλα αυτά κάτι προκύψει, η αγάπη, η δύναμη, η προσφορά ,η ελπίδα και η αισιοδοξία είναι η μόνη περιουσίας μας ,να το θυμάστε! Για αυτό προσπαθώ να τα αντιμετωπίζω όλα με χαμόγελο J και νιώθω πολύ πιο δυνατή από ότι ήμουν πριν να διαγνωσθώ.
Από πού αντλούσες την δύναμη σου έτσι ώστε να σταθείς στα πόδια σου και να πολεμήσεις την αρρώστια με την θέληση και την ψυχολογία σου;
Αισθάνθηκα σαν ένας στρατιώτης που προετοιμάζεται για μάχη .Ήταν η δουλεία μου να γίνω πιο σκληρή και να ετοιμαστώ για τις θεραπείες και αργότερα για την αποκατάσταση της υγείας μου.
Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά πιστεύω πως όλοι μέσα μας κρύβουμε μια απίστευτη δύναμη. Και όταν είσαι θετικός άνθρωπος και υπάρχει θέληση για ζωή τότε
Αξίζει λοιπόν να το προσπαθήσεις, να το πολεμήσεις.
Εγώ συλλογιζόμουν συνεχώς, έκανα όνειρα και έβλεπα το μέλλον. Και αναπολούσα και σκεφτόμουν πότε θα έρθει η ώρα να υλοποιήσω τους στόχους και τα όνειρα μου.
Ωστόσο χωρίς την στήριξη των γονιών, τον εργοδοτών μου,του αδερφού μου και των φίλων μου η ψυχολογία μου δεν θα ήταν η ίδια.
Επίσης με επισκεπτόταν ψυχολόγος τόσο από τον ΠΑΣΥΚΑΦ ,όσο και από τον Παγκύπριο Αντιλευχαιμικό Σύνδεσμο Ζωή.
Μπορεί να μην είχα κάθε φορά την ανάγκη να τους μιλήσω ή να τους εκφράσω κάποια επιθυμία ή προβληματισμό μου αλλά αρκετά συχνά έρχονταν από μόνοι τους και με ρωτούσαν εάν τους χρειαζόμουν .
Οι σύνδεσμοι ασκούν ένα τεράστιο λειτούργημα τόσο προς τους ασθενείς όσο και προς τους οικείους τους .Και θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την συνολική στήριξη και αγάπη τους, στο Καραισκάκειο Ίδρυμα, στον ΠΑΣΥΚΑΦ και στον Παγκύπριο Αντιλευχαιμικό Σύνδεσμο Ζωή.
Για μένα έχουν γίνει κομμάτι της ζωής μου και νιώθω πλέον μέλος των οικογενειών τους.
Εθελοντισμός… ποια η σχέση σου
Ο εθελοντισμός για μένα προσωπικά είναι τρόπος ζωής, είναι αγάπη και δράση προς τον συνάνθρωπο μου .Είμαι αναμειγμένη στον εθελοντισμό από τα μαθητικά μου χρόνια, αρχικά στον Ερυθρό Σταυρό και τα τελευταία 7 χρόνια είμαι μέλος και εθελόντρια του ΠΑΣΥΚΑΦ
Μέσα από την διάγνωση μου έγινα αυτόματα μέλος του Παγκύπριου Αντιλευχαιμικού Συνδέσμου Ζωής και του Καραισκάκειου Ιδρύματος. Καθώς είμαι μέλος και εθελόντρια στην Europa Donna και στο Παιδικό Μουσείο Κύπρου.
Προσωπικά πιστεύω ότι μπορώ να προσφέρω τα μέγιστα ιδιαίτερα στους τομείς που δραστηριοποιούμαι όπως είναι η εθελοντική δράση, η κοινωνική μέριμνα και η προσφορά .Για αυτό και αναλαμβάνω πρωτοβουλία για διοργάνωση διαφόρων εκδηλώσεων με κύριο σκοπό να μαζευτούν λεφτά.
Είμαι σίγουρη πως όλοι μας μπορούμε να αγκαλιάσουμε τέτοιες εκδηλώσεις, προσφέροντας άλλοι από τον χρόνο τους, τη γνώση την εμπειρία αλλά κυρίως την ψυχή μας. Είναι κάτι που κάνω με πολλή πολλή αγάπη και χαίρομαι να αναλαμβάνω τέτοιες πρωτοβουλίες.
+6
Ξέρω δυστυχώς ότι αυτό που συνέβηκε σ’ εμένα, συνέβη και συμβαίνει και σε πολλές άλλες οικογένειες. Και ξέρω δυστυχώς, και το έμαθα καλά ότι θα συνεχίσει να συμβαίνει το κακό!
Για αυτό όταν νοσούμε δεν πρέπει να μένουμε μόνοι μας αλλά να συζητάμε και να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες, γιατί η λευχαιμία για μένα ήταν μια εμπειρία,
Ένα μάθημα ζωής!
O καρκίνος δεν είναι ανίκητος, ξεπερνιέται, αρκεί να πιστέψεις στις δυνάμεις σου και να μην φοβηθείς. Ο καρκίνος για μένα είναι απλά μια λέξη ,όπως είναι η γρίπη και οποιαδήποτε άλλη ασθένεια.
ΑΝΤΡΗ ΜΑΣ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ "ΧΑΣΤΟΥΚΙ" ΠΟΥ ΜΑς ΕΔΩΣΕΣ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΠΟΝΙΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΔΥΣΑΝΑΣΧΕΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΥΛΙΚΑ ΚΩΛΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΕΜΑΤΑ ΑΠΛΑ...ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΔΕΙΞΕΣ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΑΝΟΙΞΕΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΑΣ ΜΙΛΗΣΕΣ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΕ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ