Θολά μάτια κουρασμένα κοιτούν έχοντας λιγοστό φως πια.
Γυναίκες και άντρες γιαγιάδες και παππούδια τώρα μας κοιτούν γεμάτοι απορία. Προσπαθούν να καταλάβουν τον δικό μας τρόπο επικοινωνίας...Άλλες εποχές!
Χέρια κουρασμένα τρέμοντας αποχαιρετούν την ζωή, πρόσωπα αυλακωμένα από τα χρόνια γέρνουν στα μαξιλάρια, και στις καρέκλες υπομονετικά….
Αναμνήσεις από τις εμπειρίες πλέκουν ένα ιστό γύρο τους άλλοτε απαλό και άλλοτε σκληρό σαν σύρμα .
Πόδια που δεν βαστούν πια το βάρος των ευθυνών και της υποχρέωσης, αναζητούν να ξεκουραστούν. Λόγια απλά γεμάτα αποχρώσεις ζωής λένε ιστορίες και γεγονότα σαν να είναι τα πιο φανταστικά παραμύθια που γράφτηκαν .
Ανιστορούνται τις ευκαιρίες ή τις δυσκολίες που η μοίρα είχε γράψει, τα τυχαία γεγονότα που συνάντησαν ,τα σημαδιακά ονειρέματα που ο χρόνος δεν έσβησε ποτέ.
Άνθρωποι με γεμάτο το σακίδιο του ταξιδιώτη στέκονται ακίνητοι και περιμένουν ζώντας το ηλιοβασίλεμα της ζωής .
Περιμένουν εμάς τους νεότερους να καταλάβουμε να νοιώσουμε, να αποδεχτούμε το βίωμα τους ,τις εμπειρίες τους, την δική τους νοσταλγία
Να μυήσουν την σοφία που τους έμαθε η ίδια η ζωή
Μονάχοι τώρα πια περιμένουν …
Ζωές…… μόχθου, ανέχειας, μετανάστευσης, πολέμου, απώλειας …Μα και ίδιες ζωές με έρωτες κρυφούς και ρομαντικές αγάπες πλατωνικές …. με καντάδες και κεράσματα στα καφενεία. Με μπουζουκάκια και λατέρνες και όλες τις γλάστρες ολάνθιστες.
Μονάχοι τώρα ζουν και αναβιώνουν τέτοιες στιγμές ……
Άνθρωποι που περνάμε ο καθένας στο δικό του μονοπάτι, μην ξέροντας τι θα συναντήσουμε και εμείς στην πορεία …. Με δυσκολίες ή ευκαιρίες …συνειδητοί ή όχι.
Πώς εμείς θα επιλέγαμε τις δικές μας ιστορίες? Πώς εμείς θέλουμε να ζήσουμε, να δημιουργήσουμε την δική μας πορεία. Πόσο καλά αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα μας? Και πόση δύναμη έχουν οι επιθυμίες μας? Και με ποιο τρόπο μπορούμε να αυτοπραγματοθούμε? Και να πιστέψουμε στον Εαυτό μας?
Πώς σχετιζόμαστε με την ίδια την ζωή μας?
Περνώντας ο χρόνος οι εμπειρίες μας εμπλουτίζονται και είναι φυσικό να αλλάζει και η συναισθηματική μας νοημοσύνη
Η γνώση μας, και η αντίληψη μας.
Αλλάζουμε και εξελισσόμαστε σύμφωνα με τις καταστάσεις που βιώνουμε, ακόμα κι αν αυτό μας καθιστά προσκολλημένους και καθηλωμένους.
Είναι και αυτό μια άλλη θέση ούτως ή άλλως, όμως αν παραμένουμε πολύ χρόνο σε αυτό, μπλοκάρουμε , δεν είμαστε λειτουργικοί και μπαίνουμε σε μοναξιά ,απομόνωση.
Τότε είναι απαραίτητο να ξανά αλλάξουμε θέση. Είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να παρατηρούμε τον Εαυτό μας, και να του δίνουμε την απαραίτητη φροντίδα. Κάθε ηλικία έχει τις δικές της αποχρώσεις ,το δικό της διάστημα και την δική της εξέλιξη.
*Χριστίνη Παρασκευάκη
Σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης & Ψυχικής Υγείας
Non-Directivite Intervenante
N.D.I. Μη παρεμβαίνουσα Κατευθυντικότητα στην Ψυχοθεραπεία
christinaparaskevaki@gmail.com