Ο καρκίνος έχει χαρακτηριστεί ως η ασθένεια του “εμείς” ή αλλιώς «the we-disease”, γιατί η διάγνωση μιας σοβαρής ασθένειας δεν επηρεάζει μόνο τους ασθενείς, αλλά και τους συντρόφους τους.
Οι έρευνες δείχνουν ότι το 30% των φροντιστών και των συντρόφων τους βιώνουν ανησυχία και αγωνία με την ίδια ένταση.
Το σοκ της διάγνωσης, η αβεβαιότητα για το μέλλον, η αλλαγή στην ρουτίνα του ζευγαριού, ο φόβος της υποτροπής, οι θεραπείες και οι δυσάρεστες παρενέργειες και η αλλαγή στο σώμα μιας γυναίκας, είναι μόνο μερικές από τις προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει το ζευγάρι.
Οι Coyne and DeLongis, αναφέρουν ότι η αντιμετώπιση μιας χρόνιας ασθένειας είναι μια δυαδική διαδικασία.
Ένας καθοριστικός παράγοντας που μπορεί να προβλέψει την επιτυχία του ζευγαριού στην διαχείριση της ασθένειας, είναι η προσαρμοστικότητα.
Το ζευγάρι καλείται να αλλάξει την ρουτίνα του. Από το να υιοθετήσει μια πιο υγιεινή διατροφή και την ένταξη της άσκησης στη ζωή του, μέχρι το μαγείρεμα , τις δουλειές του σπιτιού και τις κοινωνικές υποχρεώσεις. Ακόμα χρειάζεται να βρει δρόμους επικοινωνίας για όσα το προβληματίζουν.
Τα ζευγάρια χρειάζεται να ασθάνονται πως θα είναι εκεί ο ένας για τον άλλο, αλλά και να αναζητήσουν βοήθεια από ανθρώπους που πέρασαν παρόμοιες δοκιμασίες, τόσο για να κανονικοποιήσουν την κατάσταση, όσο και για να βρουν λύσεις για την αντιμετώπιση της.
Συχνά τα ζευγάρια αναρωτιούνται “γιατί σε εμάς”, και ακριβώς αυτή τη στιγμή καλούνται να βρουν το νόημα αυτής της δοκιμασίας.
Όπως και για κάθε άλλη πρόκληση στη ζωή, μια ασθένεια είναι μια ευκαιρία για σκέψη και αλλαγή προς το καλύτερο.
Όταν η νόσος βρίσκεται σε τερματικό στάδιο, το ζευγάρι καλείται να αντιμετωπίσει την απώλεια της ζωής.
Τα ζευγάρια συχνά αποφεύγουν να συζητήσουν για το θάνατο, σε μια προσπάθεια τους να προστατέψουν ο ένας τον άλλο από την οδύνη.
Έχει όμως αποδειχθεί ότι τα ζευγάρια που μπορούν να μιλήσουν μεταξύ τους για τον θάνατο και την απώλεια, είναι καλύτερα προετοιμασμένα να πάρουν σημαντικές αποφάσεις προς το τέλος της ζωής, να κλείσουν κύκλους και ο σύντροφος που θα μείνει πίσω είναι σε θέση να διαχειριστεί καλύτερα την απώλεια της ζωής του συντρόφου του.
*Φανή Πονηρού, MA
Αδειούχος Συμβουλευτική Ψυχολόγος
99 457669
εκ μέρους του Συνδέσμου Ψυχολόγων Κύπρου