Ομοφυλοφιλία: από μια άλλη σκοπιά

Ομοφυλοφιλία ονομάζεται η σεξουαλική έλξη και συμπεριφορά προς άτομα του ίδιου φύλου, δηλαδή ενός άνδρα προς έναν άλλον άνδρα και μιας γυναίκας προς μια άλλη γυναίκα.

 

Ο ομοφυλόφιλος άντρας ή γυναίκα επιθυμεί να εκφράσει τα ερωτικά του συναισθήματα, έλκεται σεξουαλικά, φαντασιώνει, λειτουργεί και αντλεί σωματική ικανοποίηση από το σύντροφο του ίδιου φύλου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1973 η Αμερικάνικη Ψυχιατρική Εταιρία δεν συμπεριέλαβε την ομοφυλοφιλία στην τρίτη έκδοση του διαγνωστικού και στατιστικού εγχειριδίου των ψυχικών διαταραχών (DSM-III) και το 1980 σταμάτησε να αναφέρεται στο διαγνωστικό στατιστικό εγχειρίδιο των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ και στις επόμενες εκδόσεις η λέξη ομοφυλοφιλία δεν υπάρχει, καθώς επίσης εξαλείφθηκε και ο όρος «ομοφυλοφιλία δυστονική προς το εγώ» που περισσότερο προβλήματα δημιουργούσε παρά έδινε λύσεις στην κλινική εφαρμογή.

 

Ουσιαστικά, η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί ψυχικό νόσημα και δεν υπάγεται στα κριτήρια ψυχικής διάγνωσης που χρειάζεται θεραπεία και ψυχιατρική παρακολούθηση.

Εάν τολμήσουμε να αιτιολογήσουμε την ύπαρξή της, πολλές απόψεις ενισχύουν το ρόλο της ομοφυλοφιλίας στο ανθρώπινο γένος με κάποια επιστημονικά δεδομένα και περισσότερο με ψυχοκοινωνικές μελέτες και προσεγγίσεις, όπως αυτή του Freud ή του Kinsey. Απλοϊκές ερμηνείες λένε ότι όπως υπάρχει η ετεροφυλοφιλία είναι φυσιολογικό να υπάρχει και η ομοφυλοφιλία ως μία επιτρεπτή σεξουαλική λειτουργία.

Πέρα των κλασσικών ψυχαναλυτικών θεωριών που την στήριξαν σαν μία καθήλωση της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης, τα τελευταία χρόνια προσεγγίσεις επιστημονικές που δεν έχουν αποδεικτικό χαρακτήρα, αλλά έχουν ισχυρά ενδεικτικό, προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις για τις αιτίες γέννησής της.

 

Π.χ. οι μελέτες που αναφέρονται στις γενετικές θεωρίες, με έρευνες που έγιναν σε διδύμους, έδειξαν ότι υπάρχει υψηλότερου βαθμού συμφωνία για ομοφυλοφιλία σε μονοζυγώτες διδύμους από ό,τι σε διζυγώτες.

 

Μελέτες επάνω στις γενετικές θεωρίες μιλούν για το χρωμόσωμα Χ της μητρικής μεταβίβασης.

 

Ακόμη νευροενδοκρινικές μελέτες με έρευνες για τα επίπεδα τεστοστερόνης δεν έδειξαν σημαντικές και σταθερές διαφορές μεταξύ ομοφυλόφιλων και ετεροφυλόφιλων ατόμων.

 

Άραγε λοιπόν, θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί ότι οι διάφορες θεωρίες ψυχολογικές και βιολογικές, που προσπάθησαν να δώσουν απαντήσεις για τα αίτια της ομοφυλοφιλικής επικράτησης μέχρι και σήμερα δε φαίνεται να έχουν ισχυρή απόδειξη.

 

Είναι πιθανά όμως ενδεικτικοί μηχανισμοί κλινικής παρατήρησης που συσχετίζονται τόσο με το περιβάλλον που μεγαλώνει ένα παιδί όσο όμως και βιολογικοί παράγοντες που μπορεί να παίζουν ρόλο στη γένεση της ομοφυλοφιλίας, ακόμα και σε ενδεχόμενο κληρονομικής επιβάρυνσης, γι αυτό και τα συμπεράσματα τείνουν να μιλούν για πολυπαραγοντική αιτίαση της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς.

Ένας νεαρός άνθρωπος όταν αρχίζει να καταλαβαίνει την σεξουαλική έλξη που νιώθει για άτομα του ίδιου φύλου με αυτόν, η περιέργεια, η σύγχυση και το μη κατανοητό στο γιατί αισθάνεται έτσι, του δημιουργεί άγχος, ανησυχία και έκδηλη αμηχανία, αντιλαμβανόμενος ότι αυτό που του αρέσει και τον έλκει δεν είναι επιτρεπτό και σωστό, βάση των εγγραφών που έχει εισπράξει από το άμεσο οικογενειακό του περιβάλλον.

 

Με την πάροδο του χρόνου καταλαβαίνει όλο και πιο καλά ότι αυτή η έλξη του δημιουργεί μεγαλύτερη επιθυμία για σεξουαλική συνεύρεση με άτομα του ίδιου φύλου, ενώ παράλληλα προσπαθεί να κρυφτεί φοβούμενος στην πιθανή αποκάλυψη αυτής της κατάστασης.

Την περίοδο κατά την οποία η διαπίστωση της ομοφυλοφιλικής επικράτησης είναι πλέον συνειδητοποιημένη, το άτομο φαίνεται να προσπαθεί να βάλει μία τάξη στα πράγματα μέσα του, ενώ αυξάνει τη σεξουαλική του διαθεσιμότητα προς την αναζήτηση σεξουαλικού συντρόφου του ίδιου φύλου.

Η σεξουαλική δραστηριότητα, δεν φαίνεται να ξεκινάει άμεσα και ολοκληρωμένα από τη αρχή της σεξουαλικής αφύπνισης καθώς δεν αισθάνεται ακόμα έτοιμος να προχωρήσει σε σεξουαλική συνάντηση, έχοντας ακόμη φόβο και αγωνία εάν αυτό είναι το σωστό που πρέπει να κάνει.

 

Έχει την ανάγκη να το εκφράσει και να το μοιραστεί με άτομα δικά του, μην μπορώντας βέβαια να μιλήσει στο άμεσο οικογενειακό του περιβάλλον, καταφεύγει σε φίλους και κολλητούς ανθρώπους, πιστεύοντας ότι έτσι θα μπορέσει να το μοιραστεί μαζί τους.

 

Κατά αυτόν τον τρόπο, ανοίγει το μεγάλο του μυστικό σε άλλους που μεν τον αποδέχονται, αλλά ενδεχομένως και τον αποθαρρύνουν.

 

Ο ίδιος όμως με την πάροδο του χρόνου αποκτά όλο και πιο ξεκάθαρη άποψη για τη σεξουαλική του ταυτότητα και ξεπερνά τους αρχικούς φόβους και την περίοδο προσαρμογής, θέλοντας να ανοίξει τη σεξουαλική του ζωή, ξέροντας όμως ότι είναι ένας δύσκολος δρόμος που η κοινωνία όσο και να θεωρείται πιο προοδευτική και τολμηρή δεν μπορεί φανερά να ενισχύσει αυτή τη σεξουαλική συμπεριφορά.

Ένας ομοφυλόφιλος αισθάνεται ότι μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να αποκτήσει σταθερό συναισθηματικό σύντροφο, να ζήσει συντροφικά με αυτόν που επέλεξε και να εκφράσει θετικούς ρόλους στη ζωή του, χωρίς να δημιουργήσει αυτό που ίσως η ετεροφυλοφιλική κοινωνία κατηγορεί και χρεώνει, δηλαδή τη ρηχή συναισθηματικότητα και την αχαλίνωτη σεξουαλική συμπεριφορά.

Η αποδοχή μέσα του, στην ομοφυλόφιλη σεξουαλική ζωή του, είναι βασικό μέρος της ψυχικής έκφρασής του, αλλά και του αυτοσεβασμού του μπροστά σε αυτά που μπορεί να απειλήσουν την αξιοπρέπειά του και την ίδια την ποιότητα της ζωής του.

 

Ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να είναι ένας ποιοτικός άνθρωπος και πολύ καλύτερος από έναν ετεροφυλόφιλο που δεν σημαίνει ότι κάθε ομοφυλόφιλος είναι λάθος και κάθε ετεροφυλόφιλος σωστός.

Ένα ιδιαίτερο θέμα είναι η στάση των γονιών του μπροστά στην αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας του, που πολλές φορές γίνεται μέσα από τον αιφνιδιασμό και τη διαπίστωση στοιχείων και γεγονότων, που φωτογραφίζουν την ομοφυλοφιλική του σεξουαλικότητα.

 

Οι γονείς κυρίως η μητέρα φαίνεται να περνάει ένα μεγάλο σοκ όταν ανακαλύπτει τη σεξουαλική εικόνα του παιδιού της, που πολλές φορές φτάνει στα όρια του πανικού, της απελπισίας και της απογοήτευσης, μην πιστεύοντας αυτό που ζει και απορώντας το γιατί.

 

Οι κινήσεις της περισσότερο σπασμωδικές παρά λογικές δημιουργούν φορτίσεις και εντάσεις ενώ προσπαθεί να βρει λύσεις που θα σώσουν το «άρρωστο» παιδί της.
Η τραγικότητα περνάει και στον πατέρα, ο οποίος με εκρηκτικό τρόπο απαιτεί εδώ και τώρα να σταματήσει η ομοφυλοφιλία.

 

Είναι αλήθεια ότι οι γονείς δεν μπορούν να δεχτούν αυτή τη κατάσταση που σε μεγάλο ποσοστό τη χρεώνουν στον εαυτό τους αλλά και στο παιδί τους που σαφώς το θεωρούν άρρωστο και προβληματικό.

Δυστυχώς δεν είναι λίγες οι φορές που οι συγκρούσεις γονιών και παιδιών έφεραν τραγικές επιπτώσεις μπροστά στην αποκάλυψη μίας σεξουαλικότητας που οι γονείς δεν μπορούν να αποδεχτούν και που χειρίζονται με αρκετή αδικία και σκληρότητα, αγνοώντας όμως ότι το παιδί δε ρωτήθηκε από κανένα ούτε το ίδιο επέλεξε το δρόμο της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς, αλλά το αισθάνθηκε στην πορεία της ψυχοσυναισθηματικής σεξουαλικότητάς του, προσπαθώντας να καταλάβει και το ίδιο, γιατί έλκεται από μία συμπεριφορά που αντιλαμβάνεται ότι θα του δημιουργήσει προβλήματα και αρκετές εμπλοκές με το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον, αλλά και με την κοινωνία αργότερα.

 

Οι γονείς εμπλέκονται μέσα σε ένα αίσθημα ενοχής και φόβου που σε μεγάλο βαθμό τους οδηγεί και σε σύγκρουση του ενός προς τον άλλο με διάθεση είτε της αυτομομφής είτε της ετερομομφής

Κομμάτι της τραγικότητας είναι και η ψυχιατρική επιστήμη, η οποία εμπλέκεται μέσα από τη γονεϊκή απαίτηση να δώσει λύση «όσο γίνεται πιο γρήγορα για να γίνει καλά το παιδί και να μπορέσει αύριο να παντρευτεί μια γυναίκα και να κάνει παιδιά...».

 

Σαφής απαίτηση μέσα στο γραφείο του ψυχιάτρου πότε με τους γονείς μαζί με το παιδί, πότε η μάνα μαζί με το παιδί, πότε μόνο του το παιδί (που ομολογεί με ειλικρίνεια ότι έχει έρθει εδώ γιατί οι γονείς το απαίτησαν) εξελίσσεται ένα θέατρο του παραλόγου από τους απελπισμένους και θυμωμένους γονείς, από τον φοβισμένο και αμήχανο γιο και από τον μη πειστικό ψυχίατρο που δεν μπορεί να δείξει αυτά που η σημερινή ιατρική επιστήμη καταγράφει και υιοθετεί.

 

Χωρίς καμία διάθεση επίκρισης και χιουμοριστικού χλευασμού, θα 'λεγε κανείς οτι όλες οι πλευρές έχουν δίκιο.

 

Οι γονείς που δεν μπορούν να καταλάβουν όσο και να προσπαθούν να αντιληφθούν τη πραγματικότητα του παιδιού τους, μη αποδεχόμενοι την ομοφυλοφιλία, αλλά και ο ίδιος ο νεαρός άνδρας που δεν έχει όπλα να τους πείσει ότι αυτό αισθάνεται και νιώθει χωρίς να μπορεί ο ίδιος να κάνει κάτι γι αυτό.

 

Θα 'λεγε κανείς ως χρυσή τομή τη ψυχολογική διερεύνηση και προσέγγιση του ίδιου του ατόμου που επιθυμεί να αναπτύξει μια ψυχοθεραπευτική σχέση με έναν εξειδικευμένο θεραπευτή όχι γιατί είναι άρρωστος και χρειάζεται φάρμακα ή άλλη βοήθεια αλλά για να μπορέσει ο ίδιος να διαχειριστεί τον εαυτό του πιο θετικά και λειτουργικά μαθαίνοντας να τον αγαπάει περισσότερο και να τον προστατεύει εφόσον, πράγματι, το θεωρεί ο ίδιος αναγκαίο και επιθυμητό να συμβεί.

 

Χωρίς αμφιβολία βοήθεια ψυχολογική χρειάζονται και οι γονείς που θα μπορούσαν να υποστηριχθούν και να καταλάβουν τι σημαίνει σεξουαλική συμπεριφορά για ένα άτομο, πόσο αυτή είναι προσωπική υπόθεση του καθενός που δεν μπορεί ο γονιός να την αμφισβητήσει και απαξιώσει, όσο και αν διαφωνεί και δεν την αποδέχεται, και κυρίως να καταλάβουν οι ίδιοι οι γονείς την αξία να αγαπούν και να αποδέχονται το παιδί τους και όχι να το βασανίζουν ή να το ακυρώνουν ουσιαστικά διώχνοντάς το από το οικογενειακό περιβάλλον.
 
 

 

 *Δρ Θάνος Ασκητής ,ΙΑΤΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΨΥΧΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
Συμβουλευτική γραμμή επικοινωνίας 77 77 28 77