Συνεχίζοντας τις σκέψεις μας για το Σύνδρομο της Αδειας Φωλιάς, το οποίο περιγράψαμε στο προηγούμενο άρθρο μας, σήμερα θα φωτογραφίσουμε αυτή τη φωλιά που μπορούμε οι δυο μας να γεμίσουμε όταν αδειάζει το σπίτι μας λόγω των παιδιών που έφυγαν μακριά μας.
Αν και ουσιαστικά τα παιδιά ποτέ δεν εγκαταλείπουν τους γονείς τους, εφόσον μεγαλώσουν σε ένα υγιές περιβάλλον, απλά αποφασίζουν να ανοίξουν τα φτερά τους φτιάχνοντας τη δική τους φωλιά.
Και οι γονείς πρέπει να νιώθουν περήφανοι και δικαιωμένοι όταν τα παιδιά τους επιλέξουν τον δικό τους δρόμο, ενώ συνεχίζουν να γυρίζουν στο σπίτι τους, έχοντας ανάγκη να τους δουν, να τους δώσουν ένα φιλί και να γευτούν φυσικά το καλό φαγητό της μάνας-τροφού που τα μεγάλωσε και τα θέριεψε.
Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν και οι παραδόσεις διαφοροποιούνται μέσα στην ελληνική κοινωνία, πολλοί είναι εκείνοι που ανησυχούν για την επόμενη μέρα που τα παιδιά φεύγουν και οι γονείς μένουν! Και τότε έρχεται η αλήθεια δύο ανθρώπων που υπηρέτησαν με όλη την ψυχή τα παιδιά τους και βλέπουν πια ο ένας τον άλλον «μόνοι μέσα στο σπίτι».
Ο Νίκος, στα 58 του χρόνια, συνειδητοποίησε ότι του έπεσε βαριά η άδεια φωλιά και έτσι σκέφτηκε να με επισκεφτεί θέλοντας να μοιραστεί μαζί μου σκέψεις αλλά και αγωνίες του για τη ζωή που συνεχίζεται μαζί με τη συμβία του - ή καλύτερα τη μάνα των παιδιών του.
Πόσοι σαν τον Νίκο και την Ελένη (η γυναίκα του, στα 52 της χρόνια) ζουν αυτή την αλλαγή της ζωής τους; Πόσοι θα ήθελαν να εκφράσουν τις σκέψεις τους γύρω από τη σχέση που, ορφανή από τη γονική φροντίδα, καλείται να παντρέψει τη συντροφικότητα δύο ανθρώπων οι οποίοι έμαθαν να δίνουν στα παιδιά τους τα πάντα, για να δουν τελικά ότι είχαν πάει οι δυο τους στην μπάντα;
Ο Νίκος, λοιπόν, περιγράφει με νοσταλγία τα παιδιά που έφυγαν από το σπίτι, λέγοντας με αρκετή πικρία: «Το ένα μου το έδιωξε η κρίση και το άλλο μού το πήρε ο σύντροφός της που θέλησε να ζήσουν μαζί». Ετσι βρέθηκε με την Ελένη μέσα σε ένα σπίτι που δεν κουνιέται τίποτα, δεν ακούγεται τίποτα και δεν λέγεται τίποτα!
Ο Νίκος μάλιστα ομολόγησε ότι αγαπάει την Ελένη, αλλά δεν του λέει πια τίποτα, ούτε ως γυναίκα, ούτε ως σύντροφος. Τον ρωτώ με απορία: «Τότε, τι αγαπάτε από την Ελένη;». Με κοιτάει κατάματα και απαντά σχεδόν μηχανικά: «Μα φυσικά όλα τα χρόνια που ήμασταν μαζί! Είναι μια πολύ καλή μάνα και με φροντίζει συνεχώς!».
Αρπάζω την τελευταία του φράση και τον ξαναρωτώ: «Δηλαδή, ως μητέρα, την αγαπάτε, σαν να είστε το παιδί της;». Δείχνει ενοχλημένος από την παρατήρησή μου, αλλά δεν φαίνεται να εκπλήσσεται από αυτό και με αμήχανο χαμόγελο με προσγειώνει στην προκλητικότητά μου: «Ναι, έχετε δίκιο.
Αφού το τελευταίο εξάμηνο κοιμάμαι στο δωμάτιο του γιου μου και δεν μου προκαλεί καμία επιθυμία να πλαγιάσω δίπλα της.
Και τώρα που το λέτε, γιατρέ μου, ούτε και εκείνη έδειξε να αντιδρά όταν της είπα ότι θα κοιμηθώ στο δωμάτιο του παιδιού μας. Μάλιστα, συμφώνησε σχολιάζοντας ότι ροχαλίζω πολύ το βράδυ!».
Ο Νίκος έδειχνε να ενοχλείται από όλη αυτή την κατάσταση, η οποία παρακάτω στα λόγια του έγινε ακόμη πιο ζοφερή. Στο σπίτι όπου συναντιόνται από το απόγευμα και μετά, αποβλακώνονται μπροστά στην τηλεόραση και το μόνο στοιχείο που τους κάνει να μιλούν είναι να ανταλλάσσουν μηχανικά λόγια για τα παιδιά, το πώς είναι και πώς περνούν!
Ενα ακόμη θέμα που ο Νίκος πικρόχολα σχολίασε ως κίνητρο συζήτησης είναι η πολιτική, αφού εκείνος στηρίζει περισσότερο την αντιπολίτευση και η Ελένη δέχεται την παρούσα κυβέρνηση. Και όταν βγαίνουν έξω με φίλους, απορροφώνται από την παρέα σαν να είναι δύο ξένοι στο ίδιο περιβάλλον.
Τον άφησα να μιλήσει αρκετά, σαν να ξεφόρτωνε κιβώτια με μπουκάλια από το φορτωμένο φορτηγό, κάνοντας θόρυβο με τα λόγια του και την αυξομειούμενη ένταση της φωνής του. Κάποια στιγμή τον ρώτησα αν έχουν σεξουαλικές επαφές. Εκεί νομίζω ότι ένα καφάσι από τα μπουκάλια του έπεσε από το φορτηγό και έσπασε: «Εάν είχαμε σεξουαλική ζωή δεν θα ερχόμουν σήμερα εδώ!
Σκέφτηκα πολλές φορές να την απατήσω, να πάω με άλλη, αλλά πρέπει να σας πω ότι είμαι χριστιανός και δεν μου επιτρέπει η ηθική μου στάση να το πράξω». Σεβόμενος τα λόγια του, τον ρωτάω γιατί δεν υπάρχει σεξουαλική ζωή μεταξύ τους.
Μου απαντάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι είναι κάτι που έχει σταματήσει τα τελευταία δύο χρόνια, χωρίς πραγματικά να ξέρει και ο ίδιος το γιατί, αλλά ομολογεί πως εκείνη έχει χάσει τη σεξουαλική της επιθυμία, δικαιολογώντας τη ότι βρίσκεται στην κλιμακτήριο, κάτι που το θεωρεί φυσιολογικό και αναμενόμενο. Αισθάνομαι ότι περιμένει το σχόλιό μου και τη θέση μου γι’ αυτό που είπε.
Αποφεύγω να του απαντήσω ευθέως και τον ξαναρωτάω αν ο ίδιος επιθυμεί την Ελένη σεξουαλικά, αφού μου έχει πει ήδη ότι δεν τη βλέπει ως γυναίκα.
Εκεί δείχνει να θυμώνει ελαφρά, σαν να θέλει να μου πει ότι δεν τον καταλαβαίνω, βάζοντας μια πινελιά στα λόγια του, πιο έντονη αυτή τη φορά: «Νομίζω ότι αν εκείνη με πλησίαζε ερωτικά θα την ήθελα! Είναι όμορφη γυναίκα και αισθάνομαι ότι είναι επιθυμητή και σε άλλους άνδρες. Δεν μου δίνει όμως καμία ευκαιρία, το μόνο που συνεχώς προβάλλει είναι το σπίτι, το μαγείρεμα, τα παιδιά και τη δουλειά της.
Το κινητό της είναι ένα άλλο χούι και οι φίλες της είναι μάλλον το άμεσο ενδιαφέρον της, αν προσθέσω και την πρόσφατη ενασχόλησή της με το Facebook και τα likes που δίνουν και παίρνουν!». «Δεν ανησυχεί για εσάς;»
Χαμογελάει εκρηκτικά, μπορεί να θεωρεί χαζή την ερώτησή μου και μου απαντάει κοφτά: «Δεν την ενδιαφέρω καθόλου, το μόνο που μου θυμίζει είναι να κάνω την εξέταση για τη χοληστερίνη, εάν έχει περάσει καιρός. Με παρατηρεί και για το κάπνισμα που μου έχει μείνει η τελευταία χαρά στη σημερινή μου εικόνα!».
Πολύ άδεια φωλιά, σκέφτηκα, αλλά και κρύα! Καταθλιπτικός και δύσθυμος, προσπαθεί να ανοίξει μια χαραμάδα στον σκοτεινό χώρο του σπιτιού τους. Κι όμως, αυτός πήρε την απόφαση και ήρθε. Εκείνη δεν ξέρει τίποτα, όπως μου είπε ο Νίκος. Σκέφτηκα ότι τα παιδιά τους έφυγαν μεν, αλλά η φωλιά τους ήταν ήδη παγωμένη και σχεδόν ακάλυπτη καιρό πριν.
Βέβαια, η παροιμία που λέει «κάλλιο αργά, παρά ποτέ» ταιριάζει στον Νίκο και στην Ελένη. Ετσι, αποφάσισα να του δώσω τρεις οδηγίες που είχαν σκοπό να δουν την άδεια τους φωλιά και να καταλάβουν ότι η ευκαιρία να τη γεμίσουν ήταν μόνο οι δυο τους. Εξάλλου, είναι ακόμη νέοι και ο ερχομός του Νίκου στο γραφείο μού αφήνει περιθώρια να τη δουν.
Αυτές οι τρεις οδηγίες αφιερώνονται σε όλους όσοι ζουν μέσα σε μια άδεια φωλιά, δεν έχουν μια δική τους κρυφή φωλιά και θέλουν αυτή να τη γεμίσουν:
Φώναξε τον σύντροφό σου και πες του ότι είσαι εδώ μαζί του.
Κάλεσέ τον μέσα στη φωλιά και δώσε του στο στόμα ένα φιλί, δείχνοντάς του ότι η φωλιά αυτή είναι ερωτική, σεξουαλική, γεμάτη ηδονή και για τους δυο.
Τα χρόνια κυλούν και πίσω δεν γυρνούν! Μη μαραζώσεις στη κατάθλιψη και στην παραίτηση.
Τα παιδιά έφυγαν και μας απελευθέρωσαν. Μπορούμε να χαρούμε τα πάντα, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, μπορούμε να απολαύσουμε τα πάντα! Αρκεί να είμαστε εδώ και να το θέλουμε…
*Δρ Θάνος Ασκητής ,ΙΑΤΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΨΥΧΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
Συμβουλευτική γραμμή επικοινωνίας 77 77 28 77