Μέσα σε μια σχέση, ιδιαίτερα μακροχρόνια, συχνά υιοθετούμε συμπεριφορές που δημιουργούν αρνητικό κλίμα και απομακρύνουν τον σύντροφό μας.
Ας δούμε κάποια τυπικά «αμαρτήματα» στα οποία οι περισσότερες γυναίκες έχουν υποπέσει:
1) «Τι έχεις;», «τίποτα!». Μια τυπική στιχομυθία ανάμεσα στους δύο συντρόφους. Θεωρούμε πως ο σύντροφός μας θα πρέπει να καταλαβαίνει τι έχει κάνει λάθος, θα πρέπει να αντιλαμβάνεται τι θέλουμε και θα πρέπει να προλαβαίνει τις ανάγκες μας.
Ουσιαστικά απαιτούμε να έχει μαντικές ικανότητες! Στην πραγματικότητα δεν είναι υποχρεωμένος να αντιλαμβάνεται τα θέλω μας κάθε ώρα και στιγμή, ούτε σημαίνει πως δεν ενδιαφέρεται αρκετά αν δεν μπορεί να μαντέψει τι μας απασχολεί.
Με την ίδια λογική πιστεύουμε πως αν ζητήσουμε κάτι, αυτόματα χάνει την αξία του. Καμία φορά το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ζητήσουμε αυτό που θέλουμε και να εκφραστούμε με σαφήνεια.
2) Χάνουμε τη θηλυκότητά μας. Μέσα στη σχέση συχνά αφηνόμαστε. Δεν φροντίζουμε τον εαυτό μας, δεν προσέχουμε τη εμφάνισή μας, δεν προκαλούμε.
Ναι, δεν είναι εύκολο να είμαστε πάντα «στη τρίχα», αλλά αυτό απέχει πολύ από το να αφηνόμαστε και να θεωρούμε τον άλλον δεδομένο.
Ακόμα και το σεξ μπαίνει σε δεύτερη μοίρα ή γίνεται ρουτίνα και αγγαρεία.
Επίσης υιοθετούμε το παιδικό λόγο καταλήγοντας ο σύντροφός μας να μας βλέπει σαν παιδάκι που θέλει φροντίδα και όχι σαν γυναίκα – θηλυκό που μπορεί να τον εξιτάρει. Η γλύκα και η τρυφερότητα είναι σημαντικά στοιχεία της σχέσης, χωρίς υπερβολές όμως.
3) Ζήλεια και καταπίεση. Έχουμε τη τάση να πιστεύουμε πως εφόσον μας αγαπά μόνο μαζί μας πρέπει να περνά καλά. Νιώθουμε ανασφάλεια και γκρινιάζουμε όταν πει ότι θέλει να βγει με φίλους, ότι θέλει να κάνει κάτι χωρίς εμάς, ψάχνουμε το κινητό του, απαιτούμε να ξέρουμε τα πάντα.
Παρομοίως και εμείς διακόπτουμε τις εξόδους με φίλες, τα προσωπικά ενδιαφέροντα και πιστεύουμε πως οι «σωστές» σχέσεις είναι εκείνες που οι σύντροφοι κυκλοφορούν σαν σιαμαία. Το μόνο που καταφέρνουμε όμως είναι να κάνουμε τον άλλον να νιώθει ότι πνίγεται.
4) Το παίζουμε μανούλα, χάνοντας το ρόλο της συντρόφου. Συχνά μπερδεύουμε την έννοια του ενδιαφέροντος και του νοιαξίματος με την υπερπροστασία, τη μουρμούρα και την ανάληψη όλων των ευθυνών. Μαμά όμως έχει, δεν χρειάζεται άλλη.
5) Υπερανάλυση και δράμα. Ναι, πρέπει να μιλάμε για τα συναισθήματα μας, να εκφραζόμαστε και μην μένουμε στη σιωπή.
Χωρίς υπερβολές όμως! Οι γυναίκες έχουμε μια τάση να δραματοποιούμε τις καταστάσεις, να είμαστε υπερβολικές. Κάποια πράγματα όμως είναι απλά, χωρίς κρυμμένα νοήματα.
*Θάνος Ασκητής, Ιατρικό Κέντρο ψυχικής και σεξουαλικής υγείας, συμβουλευτική γραμμή επικοινωνίας 77 77 28 77