Την τελευταία τριακονταετία, η είσοδος της γυναίκας στον εργασιακό χώρο, σε ανταγωνιστικό πλέον πλαίσιο, κατέστησε δεδομένη όχι μόνο την οικονομική της ευρωστία αλλά τη γενικότερη αυτονομία και ανεξαρτησία της.
Η οικονομική της άνθιση την απομάκρυνε από την άμεση εξάρτησή της από τον άνδρα, γεγονός που είχε ως συνέπεια να τροποποιηθούν σημαντικά οι παραδοσιακές εγγραφές της, που περιγράφουν τον τρόπο που σχετίζεται με το αντίθετο φύλο.
Μπορεί να επιλέγει πλέον όχι μόνο τον σύντροφό της αλλά και τον τρόπο ζωής της, το αν και πότε θα παντρευτεί και φυσικά το αν και πότε θα κάνει παιδιά.
Σήμερα δεν είναι απαραίτητη, ούτε κοινωνικά αλλά ούτε και βιολογικά, η συμβολή του άνδρα «αρσενικού», προκειμένου να αποφασίσει τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει μητέρα.
Τα τελευταία χρόνια, στις δυτικές κοινωνίες σημειώνονται φαινόμενα όπου η ισχυρή γυναίκα δεν θέλει να παντρευτεί, συγκατοικεί, έχει επιτυχημένη καριέρα, ζει στα μεγάλα αστικά κέντρα, και προβάλλει τον καταξιωμένο της ρόλο.
Αυτή η γυναίκα πιστεύει ότι ο γάμος είναι ένας ξεπερασμένος θεσμός, ότι δεν υπάρχουν άνδρες να την ακούσουν και να τη στηρίξουν στις ανάγκες της και έτσι αποφασίζει είτε να κάνει περιστασιακές σχέσεις σεξουαλικού τύπου είτε να απέχει από μια συντροφική σχέση.
Δεν είναι λίγες οι φορές που στο έσχατο κάλεσμα της φύσης της στην ανάγκη της να τεκνοποιήσει, μπορεί να επισκεφτεί κέντρα εξωσωματικής γονιμοποίησης για να πραγματοποιήσει και αυτό το στόχο της.
Σε ένα πρώτο επίπεδο η ανύπαντρη μητέρα θεωρεί ότι ο άνδρας δεν έχει θέση στη σχέση της με το παιδί της, τον φοβάται αλλά και ζηλεύει τη δύναμη του ενώ από την άλλη νιώθει πλεονεκτικά και προνομιακά που μπορεί να δίνει το επώνυμό της στο παιδί της.
Σε ένα άλλο βαθύτερο επίπεδο, η ίδια επιθυμεί ο εραστής της να γινόταν πατέρας του παιδιού της, αλλά και η ίδια να καλύψει τα δικά της συναισθηματικά κενά προσφέροντάς της αγάπη, ασφάλεια και σταθερότητα. Πολλές φορές η μοναξιά, οι δυσκολίες του γονεϊκού ρόλου και ενίοτε ο αποκλεισμός που εισπράττει μία ανύπαντρη μητέρα, κάνουν πιο έντονη την ανάγκη της για μόνιμη συντροφιά.
Η πιθανότητα της απογοήτευσης και της κατάθλιψης γίνεται πιο αισθητή, αφού μέχρι τώρα καλυπτόταν από τη σχέση της με το παιδί της. Στην πορεία όμως, αντιλαμβάνεται ότι ξεκιναει να αντιμετωπίζει προβλήματα στα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη μόνη της.
Η ισχυρή παρουσία τού πατέρα, εφόσον είναι διαθέσιμος και θέλει να συνεργαστεί, μπορεί να έχει καταλυτικό ρόλο αφού με τις ώρες που αφιερώνει στο παιδί μπορεί να συμβάλλει στην συναισθηματική εξέλιξή του.
Είναι λοιπόν σημαντικό, για την συναισθηματική υγεία και εξέλιξη του παιδιού της, η ανύπαντρη μητέρα να προσπαθήσει να βρει τρόπους διαχείρισης της νέας κατάστασης, επιτρέποντας στο παιδί της να σχετιστεί με άλλους άντρες προσφέροντάς του με αυτόν τον τρόπο μια εικόνα πατρικού προτύπου, είτε αυτοί είναι συγγενείς είτε ένας μόνιμος σύντροφος.
* Δρ Θάνος Ασκητής
ΙΑΤΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΨΥΧΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
Συμβουλευτική γραμμή επικοινωνίας 77 77 28 77