Αποφάσισα να σας περιγράψω μια σχέση που ζει αρνητικά και χρεώνεται μόνον κακές πλευρές της ύπαρξής της, καταγράφοντας την άσχημη εικόνα του ενός προς τον άλλον.
Πιο απλά, ένα ζευγάρι, μια σχέση που μέσα στο χρόνο κατάφερε να αποκτήσει όλα εκείνα που προβάλλουν θυμό και επιθετικότητα ψάχνοντας τον ένοχο, τον λάθος σύντροφο.
Διαβάστε τα κριτήρια που καθορίζουν την κακή και άθλια σχέση με τα πρόσωπά τους να πρωταγωνιστούν :
1. Xρεωστικός μονόλογος: Σου μιλάω για το πόσο σωστός είμαι και σου μιλάω για το πόσο λάθος είσαι, δεν ακούω τίποτα από σένα και στ’ αυτιά μου ηχεί ο δικός μου ισχυρός λόγος που είναι απόλυτα τεκμηριωμένος και δίκαιος. Όσο κι αν εσύ μιλάς δεν ακούω τίποτα. Και φυσικά για όλα φταις εσύ!
2. Eπιβολή και ισχυρογνωμοσύνη: Πρέπει να σε πείσω ότι έχω σωστή πορεία στη σχέση μας και οφείλω να σου επιβάλω το δικό μου πλάνο, τις θέσεις μου και δεν έχεις κανένα δικαίωμα να αμφισβητήσεις όλα αυτά που σου προβάλλω γιατί είναι σωστά και ελεγμένα από μένα.
Εσύ απλά οφείλεις να τα δεχτείς και αλίμονό σου αν αφήσεις έστω και την παραμικρή υπόνοια αμφισβήτησής τους. Είμαι ισχυρός με εξαιρετικά δυνατή γνώμη που χαρακτηρίζει τη ζωή μου και είναι περιττή κάθε άλλη πιθανή θέση που θα έρθει απέναντί μου.
3. Aίσθημα υποτίμησης – αδικίας: Νοιώθω ότι με υποτιμάς κι ότι κι αν εκφράσω ως ανάγκη μου βγαίνει λαθεμένο, άσχημο και αρνητικό.
Η αδικία με πνίγει και ως συνέχεια της υποτίμησης συμπληρώνει το κακό σκηνικό του εαυτού μου που κυνηγάει τον εαυτό μου.
Έτσι, οτιδήποτε έρθεις να μου πεις θεωρώ ότι με αμφισβητείς, έχεις διάθεση να με ακυρώνεις και με βλέπεις πάντα λίγο αδύναμο χωρίς να μπορώ να έχω διαφορετική άποψη σε αυτό.
Έτσι μην κάνεις τον κόπο να μου πεις τίποτα, κάτι που κι εγώ δεν το κάνω γιατί είμαι υποτιμημένος και αδικημένος!
4. 'Aρνηση και αντίδραση: Εδώ το παράλογο και το λογικό χορεύουν στο μυαλό μου, έχοντας μάθει να επιτίθεμαι μέσα από την άρνηση και να αμύνομαι μέσα από την αντίδραση.
Σε αρκετές περιπτώσεις μπερδεύομαι κι εγώ ο ίδιος και χορεύω ασταμάτητα την ανοησία, την υποκρισία και τη χρέωση ως ανάγκη αποφυγής μου. Σ’ αυτά όλα κι η δική σου στάση μπορεί να αποτελέσει το κλείσιμο αυτής της καλής παράστασης ζώντας μεταξύ μας χωρίς καμία διάθεση συνεννόησης και διαχείρισης.
5. Δυσφορία συνύπαρξης: Δυσφορώ και μόνο που σε βλέπω, νευριάζω και μόνο που σ’ ακούω, φουντώνω και μόνο που υπάρχεις μέσα στο χώρο μου.
Κάθε τι που κάνεις είναι άσχημο, λάθος και μ’ ενοχλεί. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο εκνευρισμός μου γίνεται οργή και ξεσπάω πάνω σου γιατί ακριβώς δεν μπορώ να απαλλαγώ από σένα κι έτσι πάντα εσύ φταις για μένα!
6. Φόβος, αμυντική επιθετικότητα: Φοβάμαι το κάθε τι που πιθανά θα μας οδηγήσει σε χρεωστική και πολεμική κατάσταση. Νοιώθω ότι μου χρεώνεις τα πάντα γι’ αυτό κι εγώ αποφεύγω να σου πω αυτό που αισθάνομαι κι αν καμιά φορά θέλω κάτι να πω, θα στο πω με επιθετικότητα προκαλώντας θόρυβο, φοβούμενος τη δική σου επιθετικότητα.
Μαθαίνω ν’ αμύνομαι μέσα από την εκρηκτική και πολλές φορές βίαιη στάση μου προτού εσύ έρθεις να με χρεώσεις, σε χρεώνω εγώ πρώτος.
Έτσι, το παιχνίδι του φόβου με κάνει να μην συμμετέχω πουθενά, να είμαι ψεύτικος, να αγνοώ «δήθεν» τι θέλεις και φυσικά να στην έχω στημένη στη γωνία, προτού μου τη «βγεις», να στη «βγω» εγώ…..
7. Θυμός και συγκρουσιακή διάθεση: Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι ή ακούγοντάς σε στο τηλέφωνο αισθάνομαι ότι το ύφος μου αλλάζει και ο θυμός κυριαρχεί σε κάθε μου ενέργεια, έτοιμος να τσακωθώ μαζί σου «φροντίζοντας τα πιστόλια μου να είναι γεμάτα σφαίρες», προτού με πυροβολήσεις εσύ.
Αλλά κι να σε δω ήρεμο εγώ θα σου ορμήσω για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα ξεφύγεις από την ηρεμία και θα κρατήσεις παθητική στάση κι όχι επιθετική όπως αναμένω.
Άλλωστε δεν μου δίνεις καμία θετική διάθεση κι έτσι η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και η διάθεσή μου είναι χαρακτηριστικά αρνητική.
8. Παιχνίδι «σωστού» - «λάθους»: Εδώ πάντα το σωστό και το λάθος αποκτούν τη σημαντικότητα μιας συνεχούς εναλλαγής. Κάτι μεταξύ μαύρου και άσπρου. Για ότι συμβαίνει, ένας είναι ο σωστός και ένας είναι ο λάθος.
Δεν παραδέχομαι ότι και οι δυο μπορεί να κάνουμε λάθος κι ότι ανάγκη και των δυο είναι να δούμε μαζί το σωστό μας. Έτσι, αναλώνομαι στο σωστό που ψάχνω να βρω από μένα και το λάθος που ψάχνω να βρω σε σένα.
Αλλά και το ανάποδο. Είμαι εγώ το λάθος και είσαι εσύ το σωστό. Και το μπέρδεμα καλά κρατεί και η ασυνεννοησία δίνει και παίρνει σε όλα της τα πρόσωπα, με μας να «κολυμπάμε» μέσα σε αυτά….
9. «Φταις εσύ που δεν μ’ ακούς…»: Εδώ η αλήθεια είναι μια: ότι δεν μ’ ακούς. Δεν ακούς τα σωστά μου, δεν μπορείς να ακούσεις τις ανάγκες μου και τα λόγια μου πεθαίνουν χωρίς να αποκτούν καμία αξία για σένα.
Φταις φυσικά γιατί δεν έχεις την ικανότητα και δε θέλεις ν’ ακούσεις όλα αυτά που σου λέω κι αδιαφορείς προκλητικά γι’ αυτά που εκφράζω.
Άρα εγώ είμαι ο σωστός που μιλάω μεν αλλά εσύ δεν μ’ ακούς!!
10. Μίσος, φθόνος, απειλή καταστροφής: Εδώ είναι το φινάλε της παράστασης. Η ευχή μου να πάθεις κακό συμπληρώνει τη δικαίωσή μου, στο πόσο υπέφερα μαζί σου.
Δε χωράει καμία αμφιβολία ότι αν καταστραφείς, εγώ θα ησυχάσω.
Δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο να εξαφανιστείς από τη ζωή μου ακόμη και να πεθάνεις. Κι αν έχεις βρει κάποιον άλλον, να υποφέρει αυτός όσο υπέφερα κι εγώ!
Είναι μια καλή ευκαιρία για όλους μας μέσα από τις σκέψεις αυτές να δω πραγματικά που βρίσκομαι μέσα στη σχέση μου και πως ο σύντροφός μου ξέρει και ζητάει αυτά που τον κάνουν να θέλει να είναι μαζί μου.
Δεν είναι τραγικό να ζω με έναν εχθρό, να κοιμάμαι μαζί του, να έχω παιδί μαζί του και να μην μπορώ να είμαι μαζί του;
* Δρ Θάνος Ασκητής,IΑΤΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΨΥΧΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
Συμβουλευτική γραμμή επικοινωνίας 77 77 28 77