Το κάταγμα του πέους αποτελεί την πιο συχνή αμβλεία κάκωση του πέους.
Ο ινώδης χιτώνας που περιβάλλει τα σηραγγώδη σώματα ρηγνύεται και αυτό γίνεται αντιληπτό από τον ασθενή με έντονο πόνο, χαρακτηριστικό ξερό ήχο ραγίσματος (σαν να σπάει κλαδί) και υποχώρηση της στύσης του.
Το πέος πρήζεται και σχηματίζεται αιμάτωμα το οποίο καταλαμβάνει το πέος και το όσχεο και μπορεί να επεκτείνεται μέχρι το κοιλιακό τοίχωμα.
Αν υπάρχει και τραυματισμός της ουρήθρας, τότε ο ασθενής παραπονείται για δυσκολία στην ούρηση ή/και αιματουρία.
Προκαλείται όταν με το πέος σε πλήρη στύση συμβεί βίαιος τραυματισμός του, είτε κατά τη σεξουαλική επαφή (αντί το πέος να εισέλθει στον κόλπο προσκρούει στην ηβική σύμφυση ή το περίνεο), ή τον αυνανισμό ή ακόμα και κατά τη διάρκεια ανήσυχου ύπνου.
Η διάγνωση τίθεται και μόνο από το ιστορικό και την κλινική εικόνα του ασθενή.
Η περιγραφή των συνθηκών του συμβάντος, η εικόνα του μελανιασμένου και οιδηματώδους πέους (πέος σαν μελιτζάνα) είναι χαρακτηριστικά του κατάγματος.
Το σημείο της ρήξης είναι δυνατόν να ψηλαφηθεί από τον εξεταστή.
Σε περιπτώσεις που δεν μπορούμε με σιγουριά να πούμε αν έχει υποστεί ρήξη ο ινώδης χιτώνας, μπορούμε να προβούμε σε υπερηχογραφικό έλεγχο της συνέχειάς του, σηραγγογραφία με έγχυση σκιαγραφικού εντός των σηραγγωδών σωμάτων ή ακόμα και μαγνητική τομογραφία.
Με τον απεικονιστικό έλεγχο αυτό επιβεβαιώνεται ή αποκλείεται η κάκωση στον ινώδη χιτώνα και μπορούμε να έχουμε και μια πρώτη εικόνα της εντόπισης και της βαρύτητάς της.
Αν υπάρχει υποψία κάκωσης της ουρήθρας τότε μπορούμε να προχωρήσουμε σε ουρηθρογραφία ή κυστεοσκοπικό έλεγχο.
Η αντιμετώπιση εξαρτάται από τη σοβαρότητα του τραυματισμού.
Σε μια απλή κάκωση του πέους, που έχουμε ένα ελαφρύ υποδόριο αιμάτωμα και που διαπιστωμένα δεν υπάρχει ρήξη των σηραγγωδών σωμάτων, μπορούμε να εφαρμόσουμε συντηρητική θεραπεία.
Η θεραπεία αυτή συνίσταται στην εφαρμογή παγωμένων επιθεμάτων, περίδεση του πέους και χορήγηση αντιφλεγμονωδών και αντιβιωτικών φαρμάκων.
Στην περίπτωση όμως που έχουμε ρήξη, δηλαδή τυπική εικόνα κατάγματος του πέους, ή και τραυματισμό της ουρήθρας, τότε θεραπεία εκλογής είναι η άμεση χειρουργική αποκατάσταση, εντός πέντε ωρών από το συμβάν, της συνέχειας του τραυματισμένου ινώδη χιτώνα.
Μελέτες έχουν δείξει πως με τον τρόπο αυτό μειώνεται, χωρίς όμως να εξαλείφεται, η πιθανότητα μετατραυματικής στυτικής δυσλειτουργίας.
Οι μετεγχειρητικές επιπλοκές (π.χ. επιφανειακή μόλυνση του τραύματος) εμφανίζονται σε ποσοστό 9%, ενώ στυτική δυσλειτουργία μπορεί να εμφανισθεί παρά την χειρουργική αποκατάσταση σε ποσοστό 1,3%.
Αν το κάταγμα του πέους δεν αντιμετωπισθεί χειρουργικά τότε η εξέλιξη μπορεί να είναι δραματική.
Κατ’ αρχάς υπάρχει πιθανότητα να μην υποχωρεί το αιμάτωμα του πέους οπότε ο ασθενής θα πρέπει να οδηγηθεί στο χειρουργείο για να ελεγχθεί η αιμορραγία.
Κινδυνεύει να εμφανίσει μετατραυματικό απόστημα, ουρηθρικό συρίγγιο, κάμψη του πέους λόγω σχηματισμού ινώδους πλάκας, πόνο κατά τη στύση και στυτική δυσλειτουργία.
Μάλιστα η κάμψη του πέους και η στυτική δυσλειτουργία είναι πολύ συχνά εμφανιζόμενες όψιμες επιπλοκές ενός πλημμελώς αντιμετωπισμένου κατάγματος του πέους με ποσοστά 35% και 62% αντίστοιχα.
Το κάταγμα του πέους είναι ένα ατύχημα τρομακτικό για τον άνδρα, που μπορεί να συμβεί σε ανύποπτη χρονική στιγμή. Πρόκειται για επείγουσα ουρολογική πάθηση που χρήζει άμεσης αντιμετώπισης.
Η εντός πέντε ωρών χειρουργική αποκατάσταση του τραυματισμού είναι επιβεβλημένη, έτσι ώστε ο άτυχος άνδρας να επανέλθει στη σεξουαλική του δραστηριότητα το συντομότερο δυνατό και με το λιγότερο κόστος.