"2016 ΘΥΜΑΜΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΜΕΡΑ, πριν από 19 χρόνια, σαν να ήταν σήμερα. Ήμουν μόλις 22 χρόνων και νόμιζα πως τα γνώριζα όλα. Είχα πάρει, έναν μήνα νωρίτερα, το πτυχίο μου από το Τμήμα Ψυχολογίας του ΑΠΘ και νόμιζα πως ήμουν ψυχολόγος.
Αλλά όχι. Χρειάστηκαν χρόνια και χρόνια εμπειριών, λαθών και παθών, και ειδικά αυτό το δύσκολο ταξίδι που ξεκίνησε εκείνη την Τετάρτη, 1.45 π.μ., 13 Αυγούστου 1997, για να κερδίσω εκείνο τον τίτλο, αλλά όταν είσαι νέος, πιστεύεις πως όλα είναι εύκολα και πως είσαι πολύ δυνατός – στην περίπτωσή μας, πολύ δυνατή. Η σούπερ μαμά.
Τι αστείο! Πόσες φορές αργότερα ζύγισα τα χρόνια του μαρτυρίου μου με τα χρόνια του πρωτότοκου παιδιού μου, του Λάζαρου. 5 χρόνων ο Λάζαρος; 5 χρόνια μαρτύριο. 10 χρόνων ο Λάζαρος; Πέρασαν 10 χρόνια από τότε που έχασα την ελευθερία και τον αυτοέλεγχό μου. 18 χρόνων ο Λάζαρος; Πότε πρόλαβε και άρχισε να μου αρέσει αυτό το αγόρι; 19 χρόνων ο γιος μου; Τον θαυμάζω, τον αγαπώ 19 χρόνια περισσότερα από την πρώτη στιγμή και χαλαλίζω το ταξίδι και τα βάσανα. Χαλάλι του.
Και χαλάλι της. Επειδή μια άλλη Τετάρτη, 2 Φεβρουαρίου 2000, στις 8.15 μ.μ., έφερα στη ζωή την κόρη μου, Κυριακή.
Άρα δύο τα βασανάκια μου. Και δύο οι δάσκαλοί μου ως προς το πώς να γίνω καλύτερος άνθρωπος και να τιμωρηθώ δεόντως για το ότι πίστεψα πως τα ήξερα όλα και θα γινόμουν η καλύτερη μάνα.
Κι έτσι, σήμερα, 20 χρόνια αφότου ξεκίνησα το ταξίδι της γονεϊκότητας, κάθομαι να γράψω ένα βιβλίο για κάτι που, χωρίς να το περιμένω στην πορεία, φαίνεται πως το κατάφερα καλά. Έτσι λένε τα ίδια τα παιδιά τις στιγμές που δεν είναι θυμωμένα μαζί μου. Αυτό λένε και ο αδερφός μου και η νύφη μου, αυστηροί κριτές, όπως και οι γονείς μου, που σε κάποια φάση πίστεψαν ότι θα κατέστρεφα εντελώς τα παιδιά με τις παράξενες ιδέες μου. Τα ίδια λέει και η συνάδελφος δόκτωρ Αριστονίκη Θεοδοσίου, ειδική και για θέματα παιδιών, την οποία συμβουλεύομαι συχνά.
Δεν είμαι ψυχολόγος ειδική σε θέματα παιδιών. Ο τομέας που επέλεξα στο πανεπιστήμιο ήταν αυτός της Κοινωνικής και Κλινικής Ψυχολογίας.
Γι’ αυτό, γράφω ως μισο-αδαής. Ως ένας «αδαής επιστήμονας» (naive scientist), ως μια γυναίκα που, όταν επιτέλους έγινε μάνα, ξέχασε όλα όσα ήξερε ή νόμιζε πως ήξε- ρε και χρειάστηκε να αυτενεργήσει, να αυτοσχεδιάσει, να αποτύχει οικτρά, να κλάψει, να μετανιώσει, να ενθουσιαστεί ξανά και γενικώς να χρησιμοποιήσει διάφορες νοητικές και συναισθηματικές δεξιότητες για να τα βγάλει πέρα.
Επίσης, να αποκτήσει νέες υπαρξιακές αξίες, να ξεπεράσει ενοχές και φόβους και, το πιο θαυμαστό απ’ όλα, να καταλάβει και να συγχωρήσει τους δικούς της γονείς για τα όσα βαριά τούς καταλόγιζε, και παλιότερα, για το δικό της μεγάλωμα.
Είστε έτοιμοι;
Θα σας μιλήσω σε μια γλώσσα που ίσως δεν περιμένατε. Μπορεί και να σας σοκάρω.
Χωρίς ντροπή και φόβο. Επειδή αυτά τα δύο σε κάνουν άχρηστο γονιό.
Χωρίς περηφάνια και έπαρση, καθώς, έτσι, το έχασες, πάει το παιχνίδι.
Χωρίς δογματισμό και κλισέ, επειδή κάθε παιδί που γεννιέται είναι μια ειδική περίπτωση.
Χωρίς εξειδίκευση. Είμαι μια απλή, κοινή ψυχολόγος, που έμαθα παθαίνοντας και μεγαλώνοντας δύο παιδιά. Τα οποία σήμερα είναι δύο χαρούμενοι έφηβοι, που δεν είναι δεμένοι από το βρακοζώνι μου, όπως λέμε στα κυπριακά. Που έχουν ρίζες και φτερά («καρακλισέ», το γνωρίζω, αλλά δεν υπάρχει ακριβέστερη περιγραφή). Έτσι ακριβώς όπως ευχόμουν και περίμενα τα τελευταία χρόνια.
Λόγω της ιδιωτικότητας της ζωής των παιδιών μου –εγώ τη δική μου την κάνω ανέκαθεν βούκινο– δε θα αναφερθώ σε συγκεκριμένα περιστατικά της δικής τους παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Θα χρησιμοποιήσω παραδείγματα, όπως και στα προηγούμενα βιβλία μου, από τις ιστορίες των πελατών μου με αλλαγμένα ονόματα, ημερομηνίες και στοιχεία, ώστε να μην μπορεί να γίνει αντιληπτό για ποιον μιλάω.
Θα πω και καμιά ιστορία από τις δικές μας, αλλά από αυτές που θα έλεγα σ’ ένα τραπέζι, και οι άνθρωποι θα συνέχιζαν να μου μιλούν μετά.
Επειδή θέλω να μου μιλούν τα παιδιά μου. Και η σχέση μας ανά πάσα στιγμή είναι υπό αμφισβήτηση. Κάθε στιγμή με απορρίπτουν και μου λένε: «Δε θα σου ξαναμιλήσω».
Επειδή έχουμε σχέση ζωντανή. Και στις ζωντανές σχέσεις οι άνθρωποι επικοινωνούν, αισθάνονται, νιώθουν και αναθεωρούν συνεχώς. Μεγαλώνουν.
Και μέσα από τη σχέση αυτή μεγάλωσαν όχι μόνο ο Λάζαρος και η Κυριακή, αλλά κι εγώ, η μαμά τους.
Ξεκινάμε…"
+2
Αναρωτιέστε αν τα κάνετε όλα «σωστά» για να εξασφαλίσετε στα παιδιά σας μια χαρούμενη, υγιή και ασφαλή ζωή;
Οι κοινωνικές προκαταλήψεις και η ποπ κουλτούρα μας φορτώνουν με μή και πρέπει για την ανατροφή των παιδιών μας.
Πώς μπορούμε να βρούμε την άκρη ώστε να είμαστε χαρούμενοι, να έχουμε ολοκληρωμένη ζωή ως ενήλικες και να μην φορτώσουμε και τα παιδιά μας με το βάρος και τις ενοχές μιας "θυσίας";
Παρακολουθείστε απόσπασμα από διάλεξη της ψυχολόγου: ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΓΟΝΕΙΣ = ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ