Σαν αερικό μας τυλίγει, σαν ένα αόρατο πέπλο μας ακολουθεί παντού.....
Ένα αραχνοΰφαντο πέπλο που μας κρύβει την χαρά, το γέλιο, την ευχάριστη. Πιστό και πάντα παρόν. Μας φέρνει αναμνήσεις από το παρελθόν ,από αυτό που βιώθηκε. Μουρμουρίζει συνεχώς στα αυτιά μας, έχοντας τον νού του ,μην τυχών και ξεχάσουμε, μην λησμονήσουμε ,μην αφήσουμε πίσω στιγμές που δεν ανήκουν στο σήμερα....
Εικόνες και στιγμιότυπα επαναλαμβάνονται συνεχώς ,και η ψυχή μας πλημμυρίζει μοναξιά και θλίψη, λες και πηγάζει από εκεί, μην έχοντας σταματημό.
Απλώνεται στα μάτια μας κ δεν βλέπουμε καμιά ομορφιά πουθενά.Κλέβει την αναπνοή μας και την ζωτικότητα μας, την ενέργεια και την επιθυμία μας, το σώμα μας χάνει την κίνηση και η κούραση είναι ανυπόφορη ,η επικοινωνία μοιάζει να είναι ψεύτικη και απρόσωπη.
Παίζει μαζί μας ,και είναι φορές ,που κρύβεται για λίγο και μετά μας αρπάζει δυνατά, ξανά και ξανά.Έχει την δύναμη να μας παρασύρει σε ένα λαβύρινθο σκοτεινό και ανήλιο, γεμάτο θυμό,μοναξιά.
Μια θλίψη που έχει μην δύναμη να σφίγγει την καρδιά μας σαν μέγγενη, με όλη την σκληρότητα που κρύβει,λες κραταει ένα τσεκόυρι και μας αποκόβει από το νήμα της ζωής.Μας θέλει μονάκριβους δικους της.
Που θέλει να γίνει τατουάζ στο σώμα μας, και να είμαστε σημαδεμένοι για πάντα, λες και έχει την δικαιοδοσία να μας αλλάξει ταυτότητα. Να γίνει το δακτυλικό μας αποτύπωμα, που απαγορεύει το άγγιγμα.
Που μας καθηστά ζωντανούς νεκρούς,χωρίς επιθυμίες....μουδιασμένους.Να τριγυρνάμε σαν χαμένοι....και τα όνειρα μας να βρέχοντε από ιδρώτα αγωνίας...και απελπισίας.
Θλίψη που αλλάζει αποχρώσεις και φοράει στο πρόσωπο μας όλων των λογιών τις μάσκες.. Άλλοτε επιβλητικές και άλλοτε διάφανες.... Απλώνεται στα μάτια μας κ δεν βλέπουμε καμιά ομορφιά πουθενά.
Θλίψη που ρουφάει την λάμψη ,την ζωντάνιας μας και μας καθηλώνει δέσμιους όπως ο Σίσυφος....λες και υπογράψαμε άγραφο συμβόλαιο.
Έχει τέτοια δύναμη πολλές φορές...Θλίψη που θέλει να τρεφόμαστε από πρόσωπα που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν, που ερωτευτήκαμε που μοιραστήκαμε...που σχετιστήκαμε ,και δεν υπάρχουν πια.....Από καταστάσεις που βιώθηκαν περασμένες, όμορφες, τρυφερές...
Θλίψη που μας επισημαίνει συνεχώς πως δεν έφτασε ο χρόνος, πως θέλαμε κι άλλο καιρό, ακόμα μια στιγμή. Στόχους που δεν προλάβαμε να κατακτήσουμε, όνειρα που δεν ολοκληρώθηκαν...Λόγια που δεν είπαμε....
Πως μπορούμε να απαλλάξουμε τον Εαυτό μας , από αυτόν τον δεσμό μαζί της?
Τι υπάρχει μέσα σ αυτό το συναίσθημα που μας ακολουθεί συνεχώς?
Η θλίψη είναι αμείλικτη, θέλει χώρο, θέλει αποδοχή και παραδοχή, Θέλει έκφραση και μεγάλη αναγνώριση, θέλει χρόνο ,θέλει όνομα, θέλει να πάρει μορφή ,είναι απαραίτητο να την απογυμνώσουμε, να την δούμε,για να μπορέσουμε να αποχωριστούμε και να την αποχαιρετήσουμε. Να σπάσουμε τα δεσμά μαζί της.
Πολλές φορές δεν έχουμε την δύναμη και το κουράγιο να το κάνουμε μόνοι μας, χρειάζονται κι άλλοι άνθρωποι μαζί μας, χρειάζονται μάρτυρες για αυτό.
Η ανάγκη για βοήθεια δεν είναι ντροπή ούτε αδυναμία, θέλει δύναμη να ζητήσεις βοήθεια ,θέλει δύναμη να μιλήσεις και να εκφραστείς. Θέλει πρόσωπο και παρουσία αντίθετα με τον τρόπο που λειτουργεί η Θλίψη ,αόρατα και κρυφά.
*Χριστίνη Παρασκευάκη
Σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης & Ψυχικής Υγείας
Non-Directivite Intervenante
N.D.I. Μη παρεμβαίνουσα Κατευθυντικότητα στην Ψυχοθεραπεία